مفصل پای شارکو چیست؟

مفصل شارکو بیماری است که می تواند ناشی از بی حسی کامل و یا قسمتی از پاها و یا مچ پاها باشد.مفصل شارکو باعث ضعیف شدن استخوان های پا، شکستگی و در رفتگی آن ها می شود. زیرا زمانی که پاها دچار بی حسی باشند ممکن است آسیب وارده و درد و شکستگی را متوجه نشوند و همین باعث آسیب های بیشتر به استخوان های پا می شود. زیرا فرد با توجه به نداشتن احساس درد، مفصل و استخوان های آسیب دیده را حرکت می دهد و امکان ترمیم به آن ها را نمی دهد، که نتیجه آن جوش نخوردن استخوان ها، ایجاد استخوان اضافه در محل و عدم ترمیم رباط های پاره شده می باشد.

به دلیل ضعیف شدن و جا به جا شدن مفصل پا، کف پا دچار تغییراتی در ظاهر خود می شود. در این حالت قوس پا به سمت پایین و خارج کشیده می شود و ظاهری شبیه به چوب زیر گهواره به وجود می آورد. در بعضی از موارد مفصل شارکو منجر به بروز زخم های سخت می شود. در صورت عدم درمان مفصل شارکو این عارضه می تواند منجر به بروز ناتوانی و یا حتی قطع عضو شود.

هر عاملی که بتواند حس در مفصل را از بین ببرد می تواند جزو عوامل این بیماری باشد. از بین رفتن حس می تواند نتیجه نوعی آسیب عصبی به نام نوروپاتی محیطی باشد. شایع ترین علت مفصل شارکو ناشی از دیابت می باشد. جذام و سفلیس هم با از بین بردن حس مفصل می توانند باعث ایجاد این بیماری شوند.

به طور کلی بیماری هایی که با مفصل شارکو در ارتباط هستند عبارتند از:

1-تخریب:

2-اصلاح و بهبود:

3-بازسازی

این بیماری دارای علائم تغییر شکل مفصل و تورم می باشد. در اکثر افراد بیمار در مفصل احساس درد می کند ولی شدت درد بسیار کمتر از حد انتظار می باشد. مفصل این بیماران متورم و قرمز است و درون مفصل مایع بسیاری جمع شده است. عفونت های پوستی و عمقی در این بیماران شایع است که ممکن است به عفونت های استخوانی نیز تبدیل شود. شکستگی ها در این بیماران ممکن است بدون احساس درد باشد.

پرتوهای ایکس در عکسبرداری رادیولوژی ممکن است نتوانند آسیبی که در حال رخ دادن است را در مرحله اول تشخیص دهند. به همین دلیل باید به پزشک خود اطلاع دهید که آیا بیماری خاصی که منجر به مفصل شارکو شود را دارید و یا خیر.

در مراحل بعدی بیماری، تصویربرداری های ام آر آی و رادیولوژی می تواند در تشخیص این بیماری کمک کند.

پزشک علائم بیماری را از طریق معاینه فیزیکی، آزمایش های انجام شده و سابقه بیماری های فرد بررسی می کند. آزمایش های انجام شده بیمار عبارتند از:

• ﺗﺴﺖ ﻣﻨﻮﻓﻴﻼﻣﻨﺖ که این تست حساسیت به فشار و لمس در رشته‌ های عصبی بزرگ را بررسی می‌ کند.
• تست ‌پوستی یا پین ‌پریک که توانایی احساس درد را بررسی می‌ کند.
• تست نورومتر که عدم عملکرد و نارسایی عصب محیطی مانند نوروپاتی دیابتی را شناسایی می‌کند.

در اکثر بیماران باید ابتدا بیماری زمینه ای آن ها که باعث مفصل شارکو شده است درمان و کنترل شود.

در این بیماران برای ترمیم بافت های آسیب دیده مفصل باید تا مدتی بی حرکت باشد. باید از ایجاد هرگونه فشار بر روی پا جلوگیری شود تا مفصل ها و استخوان ها دچار آسیب های بیشتر نشوند. به همین دلیل برای بی حرکت کردن اندام ها از گچ گرفتن استفاده می کنند. اگر پوست دچار زخم باشد در این مرحله هر هفته گچ عوض می شود تا وضعیت زخم بررسی و درمان شود. معمولا گچ ها حدود 3 تا 6 ماه می مانند زیرا ممکن است ترمیم و جوش خوردن اندام ها تا ماه ها به طول انجامد.

پس از بهبودی پاها می توانید از کفش طبی و یا کفش های مخصوص بیماران دیابتی استفاده کنید تا خطر احتمال به بیماری مفصل شارکو کاهش یابد.

در مواردی که این بیماری حاد باشد و نتوان با روش های ذکر شده آن را کنترل و محافظت کرد ممکن است متخصص روش های جراحی را توصیه کند. این روش های جراحی عبارتند از: جراحی استئوتومی برای بازسازی، اگزستکتومی، فیوژن مچ پا و قطع عضو و اتصال پروتز عضو مصنوعی.

کلام آخر:

اگر مبتلا به بیماری های زمینه ای که ممکن است منجر به مفصل شارکو شود هستید باید بیش از پیش مراقب سلامت پاهای خود باشید و مرتب معاینه های پزشکی خود را انجام دهید تا بتوانید از بروز این بیماری جلوگیری کنید.