رباط صلیبی قدامی (ACL)

درمان پارگی رباط صلیبی قدامی بسته به نیازهای فردی بیمار متفاوت خواهد بود. به عنوان مثال، ورزشکار جوانی که فوتبال بازی می کند به احتمال زیاد برای بازگشت ایمن به ورزش، نیاز به جراحی دارد. افراد کم‌تحرک، همچون افراد مسن‌تر، ممکن است بتوانند بدون جراحی به سبک زندگی آرام‌تری بازگردند.

درمان غیر جراحی

پارگی رباط صلیبی بدون جراحی بهبود نمی یابد. اما درمان غیر جراحی ممکن است برای بیماران مسن یا دارای سطح فعالیت بسیار پایین موثر باشد.

• استفاده از زانو بندها: پزشک ممکن است به بیمار توصیه کند از یک زانوبندهای طبی (بریس و ارتز‌های زانو) مخصوص برای حفاظت از زانو تا زمان ترمیم ایجاد شده، استفاده شود. بریس های زانو معمولاً یک مکانیزم لولا مانند دارند که امکان انجام بعضی از حرکت های خم و باز شدن را به مفصل زانو می دهند. برای محافظت بیشتر از زانوی خود، ممکن است به شما عصا داده شود تا از وارد کردن وزن به پای خود جلوگیری کنید.
• فیزیوتراپی: تمرینات خاص، عملکرد و توانایی زانوی شما را بازگردانده و عضلات ساق پا را تقویت می کند.

عمل جراحی

گاها عمل جراحی بعد از ایجاد آسیب دیدگی در رباط زانو به کار برده می شود. این شرایط عبارتست از:

• اگر بیمار ورزشکار حرفه ای باشد یا آسیب دیدگی رباط صلیبی در شخص به صورت پارگی مشاهده شود،
• بیش از یک رباط زانو دچار آسیب دیدگی شده باشد
• همزمان با آسیب به یک رباط، سایر قسمتها و بخشهای مفصل زانو نیز آسیب دیده باشد.

معمولا افرادی که دچار پارگی یا آسیب رباط صلیبی قدامی (ACL) می شوند تحت جراحی به نام بازسازی رباط صلیبی قدامی قرار می گیرند. این جراحی در شرایطی انجام می شود که پارگی کامل باشد و آسیب جزئی نباشد، فرد آسیب دیده جوان بوده و از نظر جسمی سالم باشد.

هنگامی که فرد قرار است عمل جراحی انجام دهد، بایستی تعیین شود که از چه نوع گرافت (Graft) رباط صلیبی به کار برده شود. گرافت رباط صلیبی بافتی است که برای بازسازی رباط جدید استفاده می شود. بازسازی رباط صلیبی توسط گرافت های مختلفی قابل انجام است که عبارتند از:

اتوگرافت (Autograft)

استفاده از بافت های خود بیمار به منظور ترمیم که شایعترین روش جهت بازسازی به ویژه در جوانان می باشد. مطالعات نشان داده اند که پیوند های اتوگرافت معمولا موفقیت آمیز تر است. بنابراین در دهه های اخیر کاربرد این روش در بیماران مسن تر نیز افزایش پیدا کرده است.

جهت کاربرد بافت اتوگرافت ۳ گزینه اصلی وجود دارد:

تاندون همسترینگ

پس از تاندون پاتلا رایج ترین گرافت، اتوگرافت تاندون همسترینگ است. گرافت تاندون های گراسیلیس (Gracilis) و سمی تندینیوس (Semitendinosus) دولایه یا سه لایه شده و سپس به عنوان گرافت به کار میروند. گرافت تاندون همسترینگ برای بیماران مسن تر که فعالیت کمتری دارند، بیشتر توصیه می شود.

پاتلا-تاندون پاتلا-تیبیا (bone-patella-bone)

پس از تاندون همسترینگ معمول ترین گرافتی که استفاده می شود یک سوم میانی تاندون پاتلا می باشد. دو انتهای تاندون پاتلا استخوانی بوده که به تسریع بهبودی و ترمیم کمک می کنند، همچنین بافت در محل قرارگیری خود محکم تر باشد. بازسازی رباط صلیبی با اتوگرافت تاندون پاتلا بهترین انتخاب برای ورزشکاران حرفه ای و بیماران جوان می باشد چرا که آنان فعالیت بیشتری دارند.

تاندون چهار سر ران

اتوگرافت دیگر تاندون چهار سر ران است. از این گرافت به ندرت استفاده می شود. یک سوم میانی تاندون چهار سر ران (با یا بدون بخش استخوانی از استخوان پاتلا) در این گرافت به کار برده می شود.

آلوگرافت (Allograft)

در این شیوه از بافت اهدایی از جسد استفاده می شود. کاهش مدت زمان جراحی و کاهش تعداد و طول برش های جراحی از مزایای استفاده از بافت آلوگرافت می باشند. احتمال بیشتر پارگی مجدد و خطر انتقال برخی بیماری های عفونی از عوارض آلوگرافت می باشد.